GenshinData-1/Readable/TH/Book208_TH.txt

เรื่องราวของ Yoichi

เท็งงุมีชื่อว่า "Yoichi" อาศัยอยู่ในตรอกเล็กๆ ที่มีชื่อว่า "ถนน Ibis" ใน Hanamizaka เธอเช่าร้านขายเหล้า ดำรงชีวิตอย่างเรียบง่ายอยู่ที่นั่น

ถ้าจะเรียกให้ดูดีหน่อย ก็ต้องเรียกว่า "เรียบง่าย" แต่ความเป็นจริงแล้ว "เหลวแหลก ไม่เป็นท่า" น่าจะสอดคล้องกับความเป็นจริงมากกว่า

ตามหลักการแล้ว คนที่ติดเหล้า มักจะมีความเข้าใจในเหล้า มอนสเตอร์ก็เช่นกัน
แต่พูดตามจริง Yoichi ไม่เข้าใจเครื่องดื่มแม้แต่นิดเดียว แถมยังไม่มีสมองด้านการค้าอีกด้วย ถึงจะใช้ชีวิตอย่างสันโดษอยู่บนโลกมนุษย์ เธอก็ไม่เคยทิ้งนิสัยแย่ๆ ของเท็งงุเลย เช่น หาเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกับมอนสเตอร์, ลักพาตัวมนุษย์ปุถุชนที่ยังเป็นเด็ก, อาละวาดในงานเทศกาลทั้งวันทั้งคืน หรือไม่ก็แอบเข้าไปในสถานที่ถ่ายทำการแสดง รับบทเป็นเท็งงุ ลงไม้ลงมือกับพระเอกซะงั้น เรื่องแบบนี้ ให้เล่าทั้งวันก็ไม่หมด
หากไม่ใช่เพราะเธอเป็นที่เคารพ นับหน้าถือตาในหมู่มอนสเตอร์ และมีมิตรสหายอยู่ในโลกมนุษย์มากมาย Yoichi ก็คงจะถูกฮีโร่สักคนจัดการไปนานแล้วล่ะ
แต่ไม่ว่าจะเป็นมอนสเตอร์ หรือมนุษย์ปุถุชนที่อาศัยอยู่บนถนน Ibis ต่างให้ความสำคัญกับเธอมาก และนายท่านผู้ปกครองคนปัจจุบัน ก็ไม่เคยเห็นว่าเธอจะก่อเรื่องใหญ่ จึงไม่ได้คิดลงโทษ หรือคุมประพฤติเธอ

ถึงจะเย่อหยิ่ง และไม่เอาไหนมาตั้งแต่เกิด แต่ในฐานะที่เป็นมอนสเตอร์ผู้ยิ่งใหญ่ที่ต่างจากมนุษย์ปุถุชน (เธอเรียกตัวเองแบบนี้) Yoichi ก็ไม่เคยตระหนี่ในสิ่งของนอกกาย พอมีเงินหน่อย ก็เอาไปแลกเหล้า หรือไม่ก็ซื้อนิยายที่สำนักพิมพ์ Yae แต่ส่วนใหญ่พลิกได้ไม่กี่หน้าก็โยนทิ้งออกไปทางหน้าต่างแล้ว ดังนั้น บ้านของเธอจึงมีพื้นที่ว่าง กว้างขวาง ซึ่งต่างจากนิสัยของเธอโดยสิ้นเชิง

พูดง่ายๆ ก็คือ สำหรับเธอแล้ว สิ่งของมีค่าทุกอย่างบนโลกมนุษย์ไม่มีสิ่งใดที่ควรค่าต่อการเก็บไว้..แต่มีสิ่งหนึ่งที่พอจะ "ยกเว้น" ได้ ซึ่งก็คงจะเป็นพัดกระดาษสีทอง ที่เสียบอยู่ที่เอวของเธอตลอดเวลา

เดิมที เผ่าเท็งงุ เป็นปีศาจที่ออกเดินทางไปยังโลกต่างๆ การที่พวกเธอจะนำของรางวัลที่มีประวัติความเป็นมาที่น่าสนใจมาพกไว้กับตัว จึงไม่ใช่เรื่องแปลง พัดด้ามนี้ก็เช่นกัน
ในคืนที่แสงจันทร์งดงามคืนหนึ่ง Yoichi ที่กำลังกึ่มๆ เคลิ้มๆ ได้เปิดเสื้อ โม้เรื่องของเธอให้ฉันฟัง

เห็นเธอเล่าว่า ที่นั่นคือหนึ่งในโลกที่เธอเคยไป ตอนนั้น เธอแปลงร่างเป็นมือธนูอายุน้อย มีหน้าที่รับใช้โชกุนที่หยิ่งผยองเหมือนเธอ ภายใต้บังคับบัญชาของโชกุน เธอ หรือ "เขา" น่าจะเหมาะสมกว่า เคยใช้วิชาธนูขั้นเทพจัดการศัตรูด้วยความภาคภูมิใจมาแล้วนักต่อนัก ซึ่งนักรบมนุษย์ปุถุชนลงพุงที่พ่ายแพ้ต่อ "เขา" บ้างก็เป็นทานูกิ ที่แปลงร่างเป็นนินจาจอมกะล่อน แม้แต่ผีกินคนตัวอ้วนใหญ่ ก็สู้ธนูของ Yoichi ไม่ได้

"ฮ่าๆๆๆๆๆ สมกับที่เป็นทหารชื่อดังจริงๆ! แววตารวดเร็วดังสายฟ้า เสมือนเท็งงุผู้ยิ่งใหญ่ไม่มีผิด!"
สมัยนั้น โชกุนที่กำลังหลงระเริงมักอ้าปาก หัวเราะเสียงดังแบบนี้ ไร้มารยาทเสียจริง
ตั้งแต่วันนั้นมา Yoichi ได้สร้างผลงานให้โชกุนมากมาย ฆ่าปีศาจ และมนุษย์ปุถุชนโชคร้ายจำนวนไม่น้อย ซึ่งมีทั้งเรื่องจริง และเท็จ แต่จะมีกี่เรื่องที่เธอโม้ขึ้นมาเองนั้น ก็คงไม่สะดวกที่จะพูด แต่เรื่องที่ทำให้ Yoichi ดังเป็นพลุแตก ก็เห็นจะเป็นสงครามครั้งสุดท้ายในแดนต่างโลกในร้อยปีมานี้

สงครามทางน้ำครั้งนั้น โชกุน และกองโจรต่อสู้กันอย่างดุเดือดในช่องแคบ ท่ามกลางมรสุม ทั้งสองฝ่ายระดมมอนสเตอร์นับล้านตนมาลงศึกครั้งนี้ ในส่วนของมนุษย์นักรบนั้น ก็ไม่น้อยหน้าเช่นกัน อย่างน้อยน่าจะเป็นสิบล้าน นอกจากนี้ เรือที่จมลงในศึกครั้งนี้ ก็มีจำนวนมากถึง 8 แสนลำ ---- สถิติข้อมูลที่น่าทึ่งเหล่านี้ เป็นผลงานของ Yoichi หลังจากนั่งอาเจียนอยู่ริมหน้าต่าง

ไม่ต่างอะไรกับเรื่องราวสงครามอื่นๆ ที่เคยได้ยินมา ทหารทั้งสองฝ่ายกำลังอยู่ในสถานะเข้าตาจน ฆ่าแกงกันอย่างเลือดเย็น มหาสมุทรจากที่เคยมีสีฟ้าใส ก็กลายเป็นสีแดงอย่างช้าๆ ส่วนพวกโชกุนที่ขี้โมโห ก็กำลังประจันหน้ากันอย่างดุเดือดแบบไม่มีใครยอมถอยทัพกลับบ้านก่อน

จนในคืนหนึ่ง คืนที่แสงจันทร์ผุดผ่อง อากาศเย็นสบาย มีเรือเล็กลำหนึ่งค่อยๆ พายออกมาจากฝั่งศัตรู มีเงาของคนๆ หนึ่งอยู่บนเรือ ค่อยๆ ลอยออกมาเหมือนกับเงาที่สะท้อนอยู่ในน้ำ และยังมีเสาธงส่องประกาย พร้อมกับพัดกระดาษที่แขวนอยู่ด้านบนออกมาให้เห็น กระทบเป็นแสงวิบวับ รับกับแสงจันทร์

"โอ้ย ช่างน่าโมโหจริงๆ ช่างน่าโมโหจริงๆ! ท้าทายกันถึงขนาดนี้ จะให้ฉันทนอยู่เฉยๆ ได้เช่นไรกัน!"
โชกุนหรี่ตามอง เห็นพัดสีทองระยิบๆ อยู่ไกลๆ จึงรีบลุกกระโดดขึ้นมาทันที

Yoichi ไม่เข้าใจว่าเหตุใดโชกุนถึงไร้ซึ่งศักดิ์ศรีเช่นนี้ แต่ขณะเดียวกัน ก็ไม่อยากจะเข้าใจมนุษย์ปุถุชนที่ต้อยต่ำเช่นนี้ เธอในตอนนี้ ไม่สิ ต้องเป็น "เขา" กำลังใช้สายตาในแบบเท็งงุผู้ยิ่งใหญ่ เพ่งไปยังเงาคน ที่อยู่บนเรือเล็กลำนั้น

"เขา" มองเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งแตกต่างกับที่เคยเจอโดยสิ้นเชิง

ผ่านไปสักพัก ลูกศรดอกหนึ่งข้ามผ่านท้องฟ้ายามค่ำคืน พุ่งใส่ดวงจันทร์

"ฮ่าๆ เยี่ยมไปเลย!"
ไม่นานนัก เสียงชมเชยของโชกุนได้หายไปท่ามกลางเสียงโห่ร้องของผู้คน

"ถ้าทั้งสองรู้ว่าตัวเองสูญเสียอะไรไป คงจะโมโหจนอกแตกตายไปเลยมั้ง!"
Yoichi หัวเราะเยาะเย้ยด้วยความมึนเมาเล็กน้อย สีหน้าที่เต็มไปด้วยตัณหาของเท็งงุผู้ยิ่งใหญ่ถูกเผยออกมาอย่างชัดเจน เป็นที่น่ารังเกียจเสียเหลือเกิน

แท้ที่จริงนั้น วินาทีที่ลูกศรพุ่งเข้ามา Yoichi ได้กระพือปีกยักษ์ บินผ่านเรือเล็กลำนั้น แล้วถือโอกาสฉกพัดสีทอง และสาวงามที่กำลังตกใจ จากนั้นก็ถือโอกาสบินออกไปจากสนามรบ ในขณะที่โชกุนกำลังด่าทออยู่
ฉากเด็ดที่เท็งงุชิงตัวสาวงาม
ทว่า น่าเสียดาย...
"เธอน่าจะรู้ว่าสุดท้ายแล้วเกิดอะไรขึ้น สาวงามคนนั้นคือปีศาจแมวบาเกะเนะโกะ เฮ้อ น่าเซ็งจริงๆ เลย"
Yoichi แลบลิ้น และถอนหายใจด้วยความเซ็ง

"เอ้อ ใช่แล้ว ปลามะไดฤดูกาลนี้อร่อยนะ ห่อกลับไปด้วยสิ"
"เกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆ เท็งงุที่ขึ้นชื่อว่างกสุดๆ ถึงได้เกิดใจดีขึ้นมา?"
"ฉันหมายถึงยัยป้าคนนั้น!"
พอเห็นสายตาของเท็งงุมองมาอย่างมีเลศนัย ฉันจึงห่อปลามะไดที่เหลือ แล้วจากไปทันที